031. Niall

031. Niall 

 Zamówienie: Julka

Biała suknia. Welon. Bukiet białych róż. Ostatnie poprawki. Szybkie zerknięcie na zegar wiszący na ścianie. Jeszcze 15 minut. Za kwadrans mam wyjść za mężczyznę moich marzeń. Kochałam go. Ja naprawdę go kochałam. Prawda ? Pewnie, że tak… W końcu inaczej bym się nie zgodziła. Gdybym go nie kochała to nie stałabym tu teraz w sukni ślubnej. Musiałam go kochać. Podjęłam właściwą decyzję. Wyjdę za mężczyznę, który mnie kocha i którego … którego kocham ja. Prawda ?

*

- (T.I) jesteś gotowa ? – odwróciłam się przodem do mojego taty i posłałam mu delikatny uśmiech. Wydaje mi się, że przez ten ostatni miesiąc tak jakby trochę się postarzał. To chyba przez te nerwy związane z przygotowaniami do ślubu. Sama ostatnio chodziłam z telefonem w ręku upewniając się czy wszystko na dzisiejszy dzień jest gotowe.

- Tak.. możemy już iść. – chwyciłam jedną dłonią swój bukiet , a drugą podałam tacie. Razem opuściliśmy pokój.

*

Wszystkie oczy były utkwione w mojej osobie. Dosłownie wszystkie. Nawet organista wychylił się delikatnie i wpatrywał się we mnie. Wdech, wydech. Spokojnie. Dasz radę. To tylko krótki kawałek prostej drogi. A ty musisz tylko iść przed siebie. Co może się złego znać ? Znając siebie ? Wszystko. Mogę się potknąć o za długą suknię ślubną i wylądować na ziemi na oczach tych wszystkich gości. Zaraz chyba zwymiotuję. Może to odpowiednia pora aby się wycofać ? Przecież możemy wziąć ślub w tajemnicy. Bez tych wszystkich gości, którzy tylko czekają aż popełnię jakąś gafę. Uśmiechnęłam się delikatnie sama do siebie. Tak zrobię. Wycofam się, Nick pójdzie za mną, a jak nikt nie będzie patrzył zwiejemy stąd. Możemy nawet odjechać autobusem. Wszystko mi jedno. Byle daleko stąd.

*

Zmiana planów. Właśnie idę do ołtarza. Stawiam powoli krok za krokiem. Prawa, lewa, prawa, lewa.. i tak w kółko. Nie potknąć się. Nie mogę się potknąć. Nie teraz. Nie w tym momencie. Rozejrzałam się po zebranych w Kościele gościach. W pierwszej ławce siedzieli nasi rodzice. Moja mama zmarnowała już chyba 2 paczki chusteczek. I sądząc po jej minie nie ma zamiaru przestać płakać. Tak samo moja przyszła teściowa. Siedzą obok siebie i zalewają się łzami. Okropny widok. Za rodzicami siedzą ciotki, wujkowie i reszta. Dopiero po chwili odszukałam wzrokiem swoich przyjaciół. Są. Cała ósemka. Zayn z Perrie, Lou z Eleanor, Liam z Danielle, Harry oraz on… Niall. Moje serce przyspieszyło na widok Irlandczyka. Zawsze tak reaguję na jego osobę. W końcu jest moim najlepszym przyjacielem. Posłałam mu szeroki uśmiech. Horan odwzajemnił go, ale to nie ten uśmiech, który pamiętam. Ten był taki jakby wymuszony. Co jest ? Zmarszczyłam delikatnie brwi. Miałam zamiar podejść do niego i zapytać się czy coś się stało, ale w tej chwili poczułam dłoń Nicka na moim ramieniu. Przeniosłam na niego wzrok. Zaczyna się.

- Zebraliśmy się tutaj aby być świadkiem zawarcia…

Mała dziewczynka siedziała na huśtawce. Po chwili przeniosła wzrok na jedzącego niedaleko niej chłopczyka.

-  Cześć… Jestem (T.I). Podzielisz się ?

- NIE ! To jest moje ! Niall jestem…

- Czy ktoś jest przeciwny temu związkowi  niech przemówi teraz….

- Niall postaw mnie ! Proszę ! Obiecuję, że już więcej nie tknę twoich kanapek ! NIALL PROSZĘ !

- O nie.. nabroiłaś, teraz czeka cię kara.

- NIALLER ! – po chwili dziewczyna wylądowała w basenie.

- ZABIJĘ CIĘ !

- Czy ty Nicholasie Brownie bierzesz sobie za żonę (T.I) i (T.N) i ślubujesz jej miłość….

- Nie pójdę tam. Oni mnie wyśmieją. Wyglądam jak marchewka.

- Nie prawda… (T.I) jesteś piękna. A te włosy.. tylko dodają ci uroku.

- Tak.. – Nick spojrzał na mnie z uśmiechem na twarzy.

- Czy ty (T.I) i (T.N) Bierzesz sobie za męża…

- Nigdy nie pozwolę aby ktoś cię skrzywdził. Rozumiesz ? Nigdy nie będziesz już cierpiała. Nie dopuszczę do tego.

- Obiecujesz ?

- Obiecuję..

- (T.I) – ocknęłam się i spojrzałam na Nicka. Wszyscy wpatrywali się we mnie. Po chwili przeniosłam swój wzrok na Nialla. Nie było go. Wyszedł ? Zostawił mnie ? nie.. to nie może być prawda… ja muszę. Muszę mu powiedzieć co naprawdę czuję.

- Ja.. przepraszam, ale nie mogę. Wybacz mi Nick.. – wyswobodziłam dłoń z jego uścisku i nie zważając na nawoływania gości wybiegłam z Kościoła. Zdążyłam jeszcze spojrzeć na moich przyjaciół. Uśmiechali się.

*

Wspięłam się po drabinie i weszłam do domu na drzewie. Z góry mówię – w sukni ślubnej to nie jest takie łatwe. Rozejrzałam się po domku. Nie ma go.. ale jak to ? Myślałam, że tu będzie. Zawsze tu był, kiedy miał gorsze dni. Usiadłam na małym krzesełku i schowałam twarz w dłoniach. Zawaliłam. Znów.

- (T.I) ? – poderwałam się z krzesełka i spojrzałam na blondyna. Stado motyli zaczęło wirować w moim brzuchu, a po ciele przebiegł przyjemny dreszcz.

- (T.I) co ty tu robisz ?

- Popełniłam błąd. Nie powinnam godzić się. To wszystko jedna wielka pomyłka.

- Nie rozumiem cię.. wyjaśnij mi pro… - Niall nie mógł dokończyć, ponieważ wpiłam się w jego usta. Wplotłam dłoń w jego blond włosy. Irlandczyk odwzajemnił pocałunek. Po chwili jednak opanowałam się.

- Przepraszam.. nie powinnam. Niall naprawdę mi przyk.. – tym razem to mi przerwano przemowę. Ciepłe usta blondyna dotknęły moich. Najpierw delikatnie, jakby był niepewny czy tego chcę.  Po chwili jednak nabrał odwagi i nasz pocałunek stał się bardziej namiętny.

- Kocham Cię (T.I)..

- Ja ciebie też Niall…